Kanoën door de zuidelijkste wildernis van Zweden over Halen en Raslången

Op twee uur vanaf Malmö moet de zuidelijkste wildernis van Zweden liggen. Tenminste zo worden de meren Halen en Raslången genoemd. Het plan is om een kanotocht van een week door de wildernis te maken. Een wildernis die je gewoon per openbaar vervoer kunt bereiken is natuurlijk handig, maar wel twijfelachtig. De bus rijdt door een echt Zweeds landschap met wuivende graanvelden en schattige huisjes. In Olofström stappen we uit de bus en slaan we eten in voor een week. Op Camping Olofström krijgen we nog geen wildernis gevoelens. Bij de steiger laden we de huurkano in met onze kampeeruitrusting en de boodschappen. De boot zit met onze familie van drie lekker vol, maar we komen bij lange na niet bij het maximumlaadvermogen van 400 kilo. Al bij de eerste peddelslag zijn we in ons sas. We steken de baai over en zetten koers naar een klein eilandje. Een mini eiland met als een soort ark van Noach van elke boomsoort één. Dit is het begin van de wildernis.

Interrailen 2.0

We gaan interrailen, maar dan een beetje anders. Ging ik vroeger een zomer op pad met rugzak en een gouden heuptasje (ja het waren de jaren tachtig). Al slapend in de trein reisde ik van zonder enkel plan van Marokko tot Noorwegen. Nu gaan we op  stedentrip in de winter en hebben we ook onze zoon van zeven mee. Dat vraagt iets meer planning en een iets rustiger tempo. Om de paar dagen verhuizen we naar een andere stad. Toch blijft het principe hetzelfde, we zwerven per trein. Voor het gemak hebben we wel de rugzak en het heuptasje vervangen voor een rolkoffertje.

Kanoën over de Altmühl (Duitsland)

We kanoën over de Altmühl. Deze Bayrische jungle rivier stroomt door een Märklin landschap met groene heuvels, rode treinen en schattige huisjes. De rivier stroomt rustig en kronkelt alle kanten op. De oevers zijn woest en wild. Bomen liggen langs de kant, een bever voelt zich hier thuis. We kanoën een meerdaagse tocht met de familie over de zacht stromende rivier. Onder het peddelen vertel ik het verhaal van Sjakie en de Chocoladefabriek. Fosse ligt in het midden van de canadees heerlijk te soezen met zijn hoofd op een kanozak en luistert. Hij waant zich in een varend zuurtje op een chocolade rivier. Ook het water van de Altmühl is soms bruin als chocola. Als hij iets hoort vermoed hij Oempaloempa’s in het riet. Een blauwe schicht komt voorbij. Kijk een ijsvogel Fosse!

Huttentocht door Huldreheimen

We maken een huttentocht door Huldreheimen, de voortuin van Jotunheimen. Een gebied waar toeristen voorbij rijden en je eigenlijk alleen maar noren tegenkomt. De dagafstanden zijn er kort waardoor het zeer geschikt is om wandeltochten met kinderen te maken. Fosse is zeven jaar en wil zich wel laten verleiden tot een huttentocht, als ik het maar geen wandeltocht noem. De hutten zijn klein en het landschap ruig op z’n Noors. We zijn er half augustus en de herfst lijkt al te zijn begonnen en daarmee ook de rust. De hele tocht komen we drie mensen tegen…

Kanoën in Dalarna (Zweden)

Bij een groot meer worden we om negen uur ’s morgens afgezet met onze kano. Een laatste zwaai van Edwin en dan staan we alleen aan de oever van het water. Bomen, eilanden en water is alles wat we zien. Het meer is spiegelglad en verdubbeld de hoeveelheid bomen en eilanden nog eens. Wat doen we? Kanoën of eerst koffie? Een eiland aan de overzijde lonkt. We gooien ons hele hebben en houden aan boort: tent, slaapspullen en een ton met eten voor een week. De peddel glijd door het gladde oppervlak. Even later pruttelt de koffie op ons eerste eiland. En zo gaat het de rest van de week ook. Nemen we dit eiland of het volgende? Dat is de belangrijkste vraag.

Fietsen langs de Dunajec in Polen

Fietsen langs de rivier de Dunajec heeft alles in zich om een klassieker voor vakantiefietsers te worden. Je start hoog en hebt dus automatisch een duwtje in de rug. We komen langs witte bergen, stoere kastelen en Unesco werelderfgoed. Steeds vergezeld door de rivier die van wild bruisend steeds bedaarder wordt. En dan eindigen we als toetje ook nog eens bij Krakau, het nieuwe Praag. Waarom komen we hier geen fietsers tegen? Uberhaupt nauwelijks toeristen, afgezien van de Polen die het gebied wel in grote getale bezoeken. En dat begrijpen we.

Fietsen in Schotland in het voorjaar

Van de drukte van Edinburgh rijden we langzaam de wildernis in. Via Fort Wiliam hoppen we over Mull naar Oban, het eindpunt van deze fietstocht. Eerst fietsen we door stadsstraten tussen dubbeldekkers en koffiebarretjes. Dan rijden we over de drukke wegen rond de stad en komen de eerste “hills” in beeld. Het landschap verandert van gezellige groene weides naar ruige hellingen met mekkerende schapen. De weggetjes worden smaller, het landschap woester. Het is begin mei en het is koud. Met capuchon en handschoenen aan zit Fosse op zijn aanhangfiets. Het weer, een belangrijke factor in Schotland, varieert van hagelbuien en harde wind tot zomers zonnig.

Wandelen in het Pieninski Nationalpark (Polen)

Met bungelende benen zoeven we hoog over de rivier in de stoeltjeslift. We nemen de lift omhoog vanuit Szczawnica. Boven komen de witte pieken van de Tatra in zicht, voor de rest groene heuvels aan alle kanten. De rivier de Dunajec ligt ergens in de diepte onder ons. Het kleine skigebiedje is nu een zomerrodelbaan. Dolle pret! Joanne en Fosse gaan voorop. Je hoeft niet te remmen hoor roepen ze achterom naar mij. Als ik even later in het kleine karretje over de baan sjees, trek ik bij de eerste bocht al aan de hendel om te remmen.

Winterwandelen op de hei bij Hilversum

Als in Amsterdam de sneeuw al weg is en tot een vieze zwarte smurrie is verreden ligt er op de hei vaak nog verbazend veel. We wagen het er op en nemen de trein naar Hilversum-Noord voor een winterwandeling. Onze inklapslee ligt in het bagagerek. En op het station in Hilversum krijgen we gelijk, er ligt nog genoeg sneeuw voor een sleetocht. Witte bomen om ons heen en geknerp onder de voeten. Wiebelig lopen en een beetje glibberen horen erbij.

Fietsen langs dijk en duin

Als eenoudergezin gaan we op fietsvakantie door Nederland. Joanne is hard aan het werk dus gaan Fosse en ik samen een weekje op pad. Mijn bagagedrager iets voller dan normaal. Maar er blijft ruimte voor de opblaaskrokodil. Fosse fietst op zijn aanhangfiets (een Hase Trets). We houden het simpel en fietsen door Nederland. Wel een route met zoveel mogelijk boten. Het is heerlijk fietsen langs dijk en duin. En het water is nooit ver weg is. Dus genieten we regelmatig van een duik in het water. 

Mountainbiken op de Amerongseberg

Modder spat op, zand op de benen. Gras prikt langs je kuiten. Het ruikt naar zomers bos, met een zoete harsgeur en droog zand. We voelen ons als galopperende paarden in de wei en rauzen door het bos. De hei staat in bloei, maar vliegt voorbij als een paarse waas. Mijn ogen zijn gericht op de meters voor mijn wiel. De mountainbikeroute door het Amerongsebos gaat over singletrails. We crossen over boomwortels, kuilen en modderplassen. En het moeilijkste: mul zand. De route kronkelt om de Amerongseberg en gaat op en neer. De hellingen zijn kort, zeker na een vakantie in de Alpen. Maar elke keer sta je toch weer hijgend boven omdat je denkt: dat doe ik wel even.

Huttentocht naar Rifugio Champillon

We rijden met de auto naar Plan Debat (2076m). Een haarspeldweggetje brengt ons omhoog vanaf Valpelline (vlak boven Aosta). Het lijkt of we naar de hemel zelf opstijgen! De bochten gaan eindeloos door. Als het asfalt ophoudt kunnen we de auto kwijt op een parkeerplaats en beginnen met onze wandeltocht naar de hut. Fosse (zes jaar oud) is goed voorbereid voor deze echte huttentocht. Hij heeft bergschoenen aan en een rugzak met essentiële zaken: zijn beer en de snoepjes die hij vanmorgen in Valpelline bij het dorpswinkeltje heeft uitgezocht.

Wandeling naar het grote paradijs (Gran Paradiso)

Het Valsaverenche in het Nationaal park Gran Paradiso is een mooi dal, bijna te mooi. We verkennen het dal voor de eerste keer samen met onze zoon van zes jaar oud. We willen kamperen en wandelen en natuurlijk de berg de Gran Paradiso zien. Vanaf het Valle d’Aosta rijden we over een slingerende weg omhoog. Het is alsof we door een ansichtkaart rijden: overal sappige weides, eindeloze sparrenbomen en een strak blauwe lucht. Dit voormalige jachtterrein van de koning van Italië schijnt vol dieren te zitten en ergens achter die groene bergen ligt de Gran Paradiso.

Kindvriendelijke bergwandeling in het Val Veny bij Courmayeur

Midden tussen de bergen worden we wakker. De tent staat op camping Monte Bianco La Sorgente, niet ver van de Mont Blanc tunnel. De camping bestaat uit een groot grasveld tussen hoge bergen. Hier en daar ligt een grote steen, waar je op kunt klauteren. Verder is er een grillhut waar we gisteravond samen met vele Italiaanse families hebben gegeten. Onze paar worstjes vallen in het niet bij de enorme stukken vlees die naast ons worden gebraden. We laten de tent staan en rijden het Val Veny verder in tot La Visaille (een hutje waar je kunt eten en drinken) voor een wandeling. 

Fietsen door de Jura

Beboste bergen, stille weggetjes en koele rivieren door frisse dalen. Veel koeien en heerlijk zwemmen in meer, beek of zwembad met waterglijbaan. Je hoort geen auto’s langs razen. Je hoort ritselen van het gras, de specht kloppen tegen de boom. Tenminste als je jezelf niet hoort hijgen… We fietsen over fietspaden, landweggetjes en grindwegen. Af en toe dwars door het weiland. We fietsen over de bergen van de Jura. Een gebied waar alleen Zwitsers op vakantie lijken te zijn. Geen sneeuwwitte bergen en houten chalets met geraniums. Maar beboste bergen met simpele dorpjes. De bergen worden steeds een tikje hoger en als toetje hebben we uitzicht op de grote jongens. We volgen voor een groot deel de Jura-bike-route (Mountainbikeroute 3 In Zwitersland loopt van Basel naar het meer van Geneve). Alleen zijn we niet echt mountainbikeproof. We hebben onze gewone bepakking mee: kampeerspullen in voor- en achtertassen en onze zoon van 6 jaar oud in de aanhangfiets.

Winterwandelen in Portes du Soleil (Les Gets en Chatel)

Portes du Soleil is een groot skigebied op de grens van Frankrijk en Zwitserland. Eerst zijn we een week in Les Gets en daarna een week in Chatel. In Les Gets kun je mooie wandeltochten maken door de sneeuw. Het is een echt familieskigebied, dat handig in elkaar zit. Je zit wel ver weg van de rest van het skigebied van Portes du Soleil. Chatel ligt goed voor het skiën, maar de wandelmogelijkheden zijn zeer beperkt. Ook is het een minder knus dorp, waarbij het skiën vooral op de berg gebeurt en niet beleefbaar is vanuit het dorp.

Fietsen langs Hadrians Wall

We fietsen national cycleway route 72 van Carlisle naar Newcastle langs de Hadrians Wall. Een fietstocht door Noord-Engeland langs heuvels met schapen, kolkende rivieren en veel overblijfselen van de Romeinse grens die hier ooit was. Een leuke route voor kinderen vanwege de rustige wegen (veel fietspaden), korte dagafstanden en de aanreis per boot.  De vele Romeinse resten en musea geven een goed beeld van hoe het hier vroeger was. De muur spreekt bij kinderen tot de verbeelding. Fosse wijst elke muur enthousiast aan vanuit zijn aanhangfiets. Kijk Mam, dat is de echte hè! De Hardrians! 

Winterwandelen in Val Gardena en Seiseralm/Alpi di Siusi

We zijn voor ruim een week in Val Gardena. Eerst een week in een huisje in Wolkenstein en daarna een paar dagen in de Mahlknechthutte op de Seiseralm. Bij Val Gardena denk je meteen aan de Sella Ronda. Die doen we natuurlijk, maar daarnaast maken we ook verschillende winterwandelingen en sleetochten. Te voet en met de slee kun je net zo goed genieten van het Italiaanse wintersportleven. Op de slee heb je de  ruige rotsen voor jezelf. Langs de routes zijn vaak leuke hutjes waar je kunt eten en soms ook slapen. Op de Seiseralm worden we zelfs opgehaald met de sneeuwscooter door onze huttenwaard.

Fietsen rond het Limfjord in Denemarken

Denemarken wordt vaak bejubeld als een echt fietsland. Het werd na jarenlang fietsen dus wel eens tijd om dat zelf te ontdekken. We kiezen voor een rondje om het Limfjord. Geen fjord zoals we ze kennen uit Noorwegen, maar een verzameling zeearmen en eilanden die door de punt van Denemarken kronkelen. Het lijkt op een uitvergroot en uitgerekt Texel. De heuvels zijn hoger, de duinen zijn groter. En je vindt hier dezelfde stoere huisjes, frisse velden en altijd wind.

Fietsen door de Apennijnen (van Ancona naar Bologna)

De fietstocht van Ancona naar Bologna bestaat uit twee heel verschillende delen. Van Ancona naar Rimini fietsen we langs de kust. Hier heeft het fietsen veel weg van flaneren. We fietsen fluitend langs ijssalons en stranden vol parasollen. Dan steken we het binnenland in en gaan dwars op de bergruggen van de Apennijnen richting Bologna. Hier is het zwoegen tegen de steile hellingen of racen over de kaarsrechte Via Emilia in de Povlakte. De Via Emilia verbindt een hele serie leuke stadjes, die Romeinen konden er wat van! Jammer alleen dat hun wegen zo recht zijn…

Fietsen op Kreta en Santorini (Griekenland)

Santorini

Het is druk op de weg. Een constante stroom auto’s en vrachtwagens wurmt zich langs ons. Heuvel op heuvel af rijden we door de periferie van Hania. De hele kustweg lijkt te bestaan uit een herhaling van Minimarkets, half afgebouwde hotelcomplexen en taverna’s. Alsof het een plaat is die blijft hangen passeren we steeds weer uitstallingen met dezelfde luchtbedden, opblaaskrokodillen en zonnebrand. Overal worden huurauto’s, kamers en excursies aangeboden En op elke hoek zit een taverna met authentieke keuken van oma. De noordkust van Kreta is een grote aaneenschakeling van vakantiedorpen. Hier halen de Engelsen, Denen en Nederlanders hun zonuren op. Welkom in het vakantieparadijs! We fietsen verder naar het westen en rukken ons langzaam los uit de periferie. Bij Kolimvari is het opeens rustig. Een klein kronkelig weggetje door de olijfbomen. We kunnen de krekels horen en de olijven ruiken en zien woeste toppen in de verte. Dit is het Kreta waar we van droomden! Dit is fietsen zoals je het hoopt. Kleine weggetjes, mooi landschap, prettig stijgen. Je ruikt zelfs de olijven, weeïg maar scherp. In Kissamos zoeken we, als de tent staat, zelf ook het strand op. En na zo’n dag fietsen is het heerlijk luieren in het mooie zand en het ondiepe heldere water.

Op de fiets dwars over de Peloponnesos

In het voorjaar fietsen over de Peloponnesos is fietsen door bloeiende bermen en langs sappige weiden. We zien eindeloos veel kapelletjes langs de weg. Relaxen op rustige stranden en zwoegen op lange hellingen omhoog. Onderweg bezoeken we een paar grote toeristische attracties zoals: Olympia, Nafplio en Epidaurus, maar we komen ook door kleine bergdorpjes en eenzame kloven. De mensen zijn overal ontzettend aardig en dol op kinderen. Fosse van vijf fietst mee op zijn aanhangfiets en heeft aan aandacht geen gebrek. Ook hij geniet van vakantie in Griekenland: strand, boten, ijs en oude stenen. De route gaat (van west naar oost) dwars over de Peloponnesos en eindigt uiteindelijk in Athene.

Fietsen over de Ionische eilanden (Corfu, Lefkada, Kefalonia)

Fietsen op Lefkada

Langzaam vaart de grote boot weg uit de haven van Venetië op weg naar Griekenland. Van boven heb je een prachtig zicht op de daken van de stad, het San Marcoplein en de kleine bootje om ons heen. Even later passeren we de camping waar vanmorgen onze tent nog stond. Uren hebben we op de kade gestaan. Ons vermaakt met het kijken naar mannetjes in oranje hesjes. Een eindeloze hoeveelheid vrachtwagens stroomde de boot op. Begeleid door het gemopper, geschreeuw en gefluit van de hesjes als het niet vlot genoeg ging. Af en toe werd er een blik op ons geworpen. Je zag ze denken: “Waar moeten we die fietsers nu laten?” Pas als allerlaatste kregen we een wenkje en mochten aan boord. En nu varen we naar Griekenland, naar Corfu. Deze middag leren we een les die ons de rest van de reis van nut zal zijn. Voortaan fietsen we in volle vaart de boot op en laten ons niet zo snel afschepen.

Fietsen langs de Nieuwe Hollandse Waterlinie (van Muiden naar Gorinchem)

We fietsen door een moeras! Geen echt moeras, maar een virtueel moeras dat Nederlanders vroeger onder water konden zetten om de vijand tegen te houden. De Nieuwe Hollandse Waterlinie loopt van Muiden naar de Biesbosch en was bedoeld om de steden in het westen te beschermen. De waterlinie bestond uit een stelsel van forten, kanalen en velden. In geval van nood kon de zaak onder water worden gezet. Te diep om doorheen te lopen en niet diep genoeg om te varen. Geen doorkomen aan! Het is een typisch Hollands meesterwerk. Een verborgen en geheim landschap in het landschap dat we allemaal wel kennen.

Fietsen langs de Drau (Drauradweg)

Altijd al dwars geweest en net even wat anders willen dan de rest. We fietsen als forellen tegen de stroom in. Niet alleen de rivier die we volgen komt ons tegemoet. Ook een stroom fietsers zoeft langs ons. Zij met een vaartje naar beneden. Wij hard werkend naar boven. De bergen worden hoger. Het landschap woester en de stroom van fietsers en water drogen langzaam op. 

Zoveel vakaniefietsers hebben we nog nooit gezien. Italiaanse families in colonne (met camper als veegwagen) met natuurlijk voor alle familieleden een badjas in de tas. Mannen met bierbuiken in strakke pakken en verende mountainbikes. Echtparen met matching outfits op degelijke gazelles. Vrouwen met hondjes in mandjes voorop of in karretjes achteraan. En wij zeggen ze allemaal gedag. Hey hey, grüezi, buongiorno!

Fietsen in Slovenië

We maken een dwarsdoorsnede door Slovenië, van de rotsige kust naar de besneeuwde bergen. Onderweg doen we een aantal Sloveense bezienswaardigheden aan, zoals de grotten van Postojna en Ljubljana. Slovenië betekent veel bergen fietsen. Het lastige daarbij is het vinden van de juiste weg. Of je fietst over een iets te drukke weg met prettige stijgingspercentages of je fietst over steenslagweggetjes die recht omhoog gaan. We probeerden de tussenweg te zoeken.

Fietsen over de Via Claudia Augusta (van Augsburg tot Venetië)

Gisteren zagen we ze voor het eerst. Groot en grijs en recht voor ons. Met grijnzende gezichten die lachten alsof ze ons bang wilden maken. De grote bergen! De Alpen! Nu zitten ze gelukkig verstopt achter zachte witte wolken en kunnen we fietsen alsof er geen morgen is. Als mensen vroegen wat we gingen doen deze zomer vertelden we van die oude Romeinse route tussen Augsburg in Duitsland en Venetië. Maar ehh, hoorde je dan die ander denken, daar liggen toch de Alpen tussen. Ja, zeiden we dan nonchalant. Maar nu we ze voor ons zien krijgen we toch zenuwen.

Winterwandelen en sleeën in Zillertal Oostenijk

Een meute mensen staat te wachten voor de gondels. Kleurige skipakken staan tegen hun ski’s aangeleund. Gebons van de skischoenen op de vloer. Een jongetje huilt en wil niet naar boven. Fosse wil hem zijn autootje wel lenen, maar ook dat helpt niet. Steeds wurmen een paar mensen zich in een gondeltje. Fosse vindt het allemaal geweldig interessant, al die draaiende en bewegende dingen om zich heen.  Als een koning zit hij in het gondeltje naar buiten te kijken. Ondertussen sjouw ik met ski’s, zonnebrillen en handschoenen. Boven verdwijnt de ene helft van de menigte de piste op en de andere helft zit in strandstoelen op het terras van het bergrestaurant. Ik klik Foss vast op z’n skietjes en geef hem een zetje. Onhandig staat hij daar. Z’n voeten glijden onder hem uit. Na een paar keer vallen en opstaan trekt hij z’n ski’s uit en begint er treintje mee te spelen door de sneeuw. Toettoet! We besluiten dat skiles nog een beetje te vroeg is. Maar wat gaan we dan doen deze week? Gelukkig is er in dit dal genoeg te beleven naast de piste.

Fjellhoppen met een peuter in Noorwegen

De regen komt in een continue stroom naar beneden. Alles is zompig en nat. Over glibberige berkenstammetjes steken we een stroompje over. Een stroompje? Klopt dat wel, roept Joanne achter me. Zitten we wel goed? Intussen roept Fosse enthousiast vanuit de rugdrager dat hij een dennenappel van de grond wil. Door het getetter van Fosse lukt het ons niet om rustig te overleggen over de route. Niet dat er veel te kiezen valt, er is maar één pad. Na een uur komen we erachter dat we over de langlaufroute lopen en niet over het wandelpad waarop we dachten te lopen. Dat vergroot ons zelfvertrouwen niet. We hebben het danig onderschat, deze tocht. Een tochtje van een uur naar een hut klinkt als een paaltjes wandeling door de duinen. En zo hebben we het ook aangepakt. We zijn pas in de middag op pad gegaan. Eerst met de auto dertig kilometer over grindwegen. Daar kwamen we al niemand meer tegen. De auto staat nu eenzaam onderaan het pad en wij lopen in de wolken. We zijn op onszelf aangewezen.

Fietsen langs de Kystriksveien 17 in Noorwegen

Puzzelen met vertrektijden van boten, fietsafstanden en campings, dat is de kystriksveien 17. Met de bijbel van de kustweg in de hand en één oog op het horloge fietsen we door het noorden van Noorwegen. De weg kronkelt langs de ruige kust, regelmatig onderbroken door een boottocht. Soms varen de boten heel regelmatig, soms maar één keer per dag.

Fietsen door Zuid-Noorwegen

Fietsen in Noorwegen betekent veel natuur, rustige weggetjes, eindeloze bossen en fiks klimmen. Maar ook frambozen eten van de struik, zwemmen in het fjord en broodjes bakken boven een kampvuur.

Deze tocht maakt een rondje door het zuiden van Noorwegen. Het eerste deel volgt de Noordzeeroute. Je fietst door, het voor Noorse begrippen, drukke kustgebied. Hier vind je veel kleine dorpjes met uitspanningen, strandjes en zomerhuisjes. De witte dorpjes, met houten huizen zijn ook voor de Noren zelf een geliefd vakantieoord, vandaar de drukte. Het landschap is een afwisseling van eilanden, water en korte pittige hellingen. Na een paar dagen langs de kust gaat de tocht het binnenland in en wordt het direct ruiger. De hellingen worden langer, de bergen hoger en de cafés schaarser. Via het Setesdal gaat het zoveel mogelijk over kleine weggetjes naar het noorden. Vanuit het Setesdal moet je een bergpas over, die je in Dalen brengt. In dit dorp begint het Telemarkkanaal. Met de fiets op de boot wordt in een dag een lang stuk door de bergen vermeden. Zo kun je een dagje vanaf het dek van de bergen en meren genieten. Vanaf Lunde kun je redelijk makkelijk weer terugkeren bij het beginpunt.

Langs de kust zijn vrij veel campings. In het binnenland is de keus minder groot. Als de dagafstanden niet zo groot zijn is het nodig om af en toe wild te kamperen en of een hotel of berghut te bezoeken.

Fietsen in het Ruhrgebied

We fietsen over onverharde paadjes door eindeloze bossen, langs kabbelend water met fluitende vogels om ons heen. We zijn in het Ruhrgebied! Dus is er altijd wel het geruis van een snelweg op de achtergrond of een rokende schoorsteen aan de einder. Afwisselend fietsen we over fantastische fietspaden door groene parken, langs weilanden met koolzaad, door treurige woonwijkjes en langs immense fabrieken. Voordeel is dat de konditorei met kuchen en koffie nooit ver weg is! Het Ruhrgebied is een verrassend fietsgebied, met prachtige fietspaden langs de Ruhr en het is heel dichtbij.

Onze tocht start in Nijmegen en gaat eerst met een boog langs de noordzijde van het Ruhrgebied, dan steken we dwars door het Ruhrgebied naar de Ruhr en volgen die naar het westen. Onze zoon Fosse is inmiddels bijna twee jaar en volgt ons in zijn fietskar.

Winterwandelen bij de Jungfrau (Zwitserland)

We maken korte winterwandelingen tussen de hoge bergen van het Berner Oberland in de Jungfrau Region, die ook met kleine kinderen te doen zijn. De paden zijn geprepareerd dus sneeuwschoenen zijn niet nodig. En de treintjes en gondels brengen ons overal waar we willen zijn in het Jungfraugebied. ’s Morgens wandelen met kind en slee en dan ’s middags je hart ophalen op de piste.

Sturen is lastig

Een klein treintje ratelt omhoog langs de berg. Het dal van Lauterbrunnen is ver onder ons. Langzaam beginnen de ramen te beslaan en verdwijnt het uitzicht. "Volgende halte Kleine Scheidegg", klinkt er uit de luidspreker. We maken ons klaar voor onze eerste sleetocht. Mutsen en zonnebrillen op, handschoenen aan. Onze sleetjes staan in de trein tussen de vele ski’s. Voorop één sleetje is een zitje gemonteerd. Daar laat Fosse, anderhalf jaar oud, zich gewillig in vastzetten. De slaapzak uit de kinderwagen moet hem warm houden. Zou ie het koud hebben? Tsjaa, geen idee? Zolang hij blijft kraaien zal het wel goed zijn.

Wandelen met een peuter op IJsland

Onder de vleugels van het vliegtuig door zie ik IJsland onder me liggen. Een onbegaanbaar lavaveld met daarachter bruine bergen en gletsjers. Naast me zit Joanne met Fosse op schoot. Hij is net één jaar oud en druk bezig het plastic servies op te eten. We gaan ontdekken of we ook met kind een bergvakantie kunnen houden.

Met een wagen volgeladen rijden we Reykjavik uit. Eten voor vier dagen hebben we ingeslagen. Müslirepen, babypotjes, luiers en soepstengels in overvloed. We reizen voor het eerst met een auto. Een geleend volkswagenbusje waar we in kunnen slapen en koken. Er is zelfs verwarming aan boord! Langzaam trekken we tegen de klok in over de ringweg IJsland rond. Het bekende Geysir is onze eerste stop. We rijden een overvol parkeerterrein op en wandelen langs pruttelende aarde. Met een grote groep mensen wachten we tot de Strokkur begint te spuiten. Opeens komt er op nog geen vijf meter afstand een grote straal uit grond. Wow! Het is adembenemend! Maar in ons achterhoofd denken we: “Jeetje, wordt onze vakantie zo? Van mensenmassa naar mensenmassa?” Laten we anders de dagjesmensen achter ons, nu zijn we zelf zo geworden!

Fietsen met een baby in de Provence

Na vele fietsvakanties met z'n tweeën is dit de eerste familiefietstocht met onze zoon Fosse. Aan het eind van de vakantie vieren we zijn eerste verjaardag. Van te voren hebben we in Nederland dagtochtjes en een langweekend gefietst om alles uit te testen. Een nieuwe tent, een nieuwe fietskar en een hoop extra bagage gaan mee. Voor onze eerste fietsvakantie met kind kozen we voor Frankrijk aangezien er veel campings zijn en we dus korte dagafstanden kunnen afleggen. Het was een zeer relaxte fietsvakantie met veel tijd voor lummelen op de camping en lange pauzes onderweg. Gemiddeld hebben we om de dag gefietst. Hoogtepunt van de vakantie was de beklimming van de Mont Ventoux, zonder bagage, maar met Fosse in de fietskar.

Fietsen in Engeland in de winter

We voelen ons alsof we op expeditie gaan. Als mensen informeren naar onze vakantieplannen (een huwelijksreis nog wel) kijken ze ons meewarig en verward aan. Fietsen in Engeland? En dan ook nog in de winter? Zijn jullie gek geworden? Is dat leuk? Tsja, dat vragen we onszelf ook af. Het begon als een wild idee een paar jaar geleden. Als we in Nederland kunnen fietsen in de winter, waarom dan niet in Engeland? We hebben het toen nog uit ons hoofd laten praten en eigenlijk is dat de belangrijkste reden om nu wel door te zetten. Als we het nu niet doen durven we nooit meer.

We bereiden ons extra goed voor op onze tocht. Goede handschoenen, mutsen en warmteondergoed worden klaargelegd. De fietsen krijgen een extra beurt. En we schaffen speciale overschoenen aan om te voorkomen dat onze voeten eraf vriezen.

Crash-cursus toerskiën in Oostenrijk

Verhit kom ik aan in de winkel. Slippertjes aan, korte broek en een zonnebril op mijn hoofd. ‘Ik kom mijn huurski’s ophalen.’ Op de toonbank wordt alles uitgestald. Ski’s met alle toebehoren: toerskischoenen, vellen, harseisen en skistokken. Met twee paar van alles wring ik mij in tram drie en verzwik bijna mijn enkel. Toerskicursussen vallen altijd laat in het winterseizoen, maar vandaag is de zomer al begonnen.

Vierentwintig uur later verzamelen we met de hele groep bij het dalstation van Mandarfen. Nog steeds een stralend blauwe hemel en temperaturen die ons verleiden tot een laatste ijsje op het terras. Dan gaat het gebeuren. De skipakken gaan aan en de zonnebrillen op. Boven stappen we vanuit de lift opeens in de papperige sneeuw. Nog wat onwennig skiën we met bagage en al naar de Riffelseehutte. De hut ligt aan de piste en is dus een prima uitgangspunt voor beginnende toerskiërs zoals wij. De komende week gaan we een Crash 3 cursus volgen die de NKBV samen met de Nederlandse Skivereniging organiseert voor mensen die willen leren toerskiën , maar nog niet goed kunnen skiën.

Fietsen door de Baltische Staten

‘We redden het niet’, zucht Joanne achter me. ‘Kom op, even doorzetten’, spoor ik haar aan. Ondertussen spoken er allemaal doemscenario’s door mijn hoofd. We halen het nooit, maalt het ook door mijn hoofd bij elke omwenteling van mijn wielen. Net buiten Gdansk fietsen we. Wind tegen, een lekke band en al twee keer fout gereden. Op zich geen drama, maar morgen gaat ons Russische visum in. En die grens lijkt maar niet dichterbij te komen.

Thuis op de bank leek het zo makkelijk. ‘Die vijf centimeter tot de grens fietsen we makkelijk in drie dagen’, riep Joanne, dromend boven de Bosatlas. De groene, bruine en blauwe vlekken beloofden aparte natuurfenomenen, verlaten landschappen en nieuwe steden in een rits onbekende landen. We stippelden onze route uit van de wandelde duinen in de buurt van Slupsk in Polen, over een eindeloze landtong in Kaliningrad (Rusland) en langs kronkelende rivieren in de Baltische Staten. Daarna de Finse Golf over en verder over de duizenden eilanden van Åland naar Stockholm.

Al kilometers lang tikt ons hart een slagje harder, niet omdat we zo hard fietsen, maar vanwege het vooruitzicht wat komen gaat. Een grens is altijd spannend, maar een Russische helemaal. Het zal de eerste grens van vele worden. Een roodwitte slagboom, een wachthuisje en een ijsberende grenswachter. We zijn er! Zwaaiend met onze paspoorten komen we aanfietsen. De grenswachter blijft echter stuurs voor zich uit kijken. Hij weigert naar het visum in ons paspoort te kijken en wuift ons weg. Wat nu? Gelukkig biedt een bus redding. We mogen met fiets en al instappen en rijden nu soepel de grens over. Waarom deden ze nou zo moeilijk? Even later begrijpen we het probleem. In ons paspoort staat een mooie stempel van een busje. Ze hebben vast niet zo’n stempel van een fietsje.

Gletsjertocht in het Engadin

“Wie heeft er zin om zelf een weekje in de bergen te spelen?”, zo begon een paar maanden geleden de planning van een vakantie. Nu zijn we met vijf enthousiastelingen, die het allemaal wel eens zelf willen proberen. In Nederland bespreken we de tocht onder het genot van een uitgebreide lunch. Zo kan iedereen elkaar leren kennen en checken we of we wat ideeën betreft wel op één lijn zitten. Het niveau van de groep varieert van C1 tot meermaals een C2. Het groepsgevoel wordt al danig op de proef gesteld bij een autorit met z'n vijven door Amsterdam richting Demmenie. Ondanks dat we steeds verkeerd rijden blijft iedereen vrolijk. Dat zit dus wel goed. We hebben alle vijf dezelfde instelling: we willen een mooie tocht maken en een fijne vakantie houden.

De laatste dagen wordt er heftig gemaild. Voorbereidingen worden getroffen; iedereen blijkt moe te zijn van de laatste stressweken op het werk en toe aan vakantie. Na enig gezoek blijken we in Davos materiaal te kunnen huren (stijgijzers, pikkels en borstgordels). Over de mail krijgen we het bericht dat het touw is aangeschaft. Het is roze met rood, zodat we er gezellig bij lopen straks op de gletsjer.

Wandelen over de Alta Via numero uno in de Dolomieten

Een vleugje Oostenrijk en het beste van Italië vind je in de Dolomieten. De Alta Via numero 1 loopt van noord naar zuid langs stoere rotsen, lekker eten en gezellige hutten vol bekenden. We lopen het van hut naar hut van de Pragser Wildsee (vlakbij Toblach) tot Passo Duran.

Buiten is het stil; alleen in de verte klinkt een koeienbel. Langs een betoverd spiegelglad meer lopen we richting de bergen waar onschuldige dauwwolkjes drijven. Hotel Pragser Wildsee, het beginpunt van onze tocht, staat erbij als het sprookjespaleis van Sneeuwwitje.

Bergwandelen in Jotunheimen

Een eindeloze stenenzee, met af en toe een steenmannetje. Op de top ligt een grote berg met stenen, we gooien er ook nog eentje bij. Donkere wolken drijven over ons heen. De bergen zijn anders hier dan in de Alpen, ze spreken Noors. We zijn op weg naar de Besseggengraat, een beroemde tocht in Noorwegen. Veel mensen maken de wandeling als dagtocht en gaan heen met het bootje over het meer. Wij hebben vanmorgen onze rugzak met het bootje meegegeven, om wat lichter te kunnen starten. Gister zagen we tot na achten nog mensen naar beneden komen. Voorlopig loopt alleen een Noorse familie van drie generaties voor ons uit. Vlak na de subtop duikt de berg naar beneden. De smalle graat waar wij over lopen wurmt zich tussen twee knal blauwe meren door. Links het Gjendemeer en rechts een hoger gelegen meer (het Bessvatnet). De mensen die we passeren zuchten en steunen, zij zijn nog op weg naar boven. De graat is spectaculair, maar de stroom mensen zorgt voor een On noorse ervaring.