Interrailen 2.0

We gaan interrailen, maar dan een beetje anders. Ging ik vroeger een zomer op pad met rugzak en een gouden heuptasje (ja het waren de jaren tachtig). Al slapend in de trein reisde ik van zonder enkel plan van Marokko tot Noorwegen. Nu gaan we op  stedentrip in de winter en hebben we ook onze zoon van zeven mee. Dat vraagt iets meer planning en een iets rustiger tempo. Om de paar dagen verhuizen we naar een andere stad. Toch blijft het principe hetzelfde, we zwerven per trein. Voor het gemak hebben we wel de rugzak en het heuptasje vervangen voor een rolkoffertje.

Kanoën over de Altmühl (Duitsland)

We kanoën over de Altmühl. Deze Bayrische jungle rivier stroomt door een Märklin landschap met groene heuvels, rode treinen en schattige huisjes. De rivier stroomt rustig en kronkelt alle kanten op. De oevers zijn woest en wild. Bomen liggen langs de kant, een bever voelt zich hier thuis. We kanoën een meerdaagse tocht met de familie over de zacht stromende rivier. Onder het peddelen vertel ik het verhaal van Sjakie en de Chocoladefabriek. Fosse ligt in het midden van de canadees heerlijk te soezen met zijn hoofd op een kanozak en luistert. Hij waant zich in een varend zuurtje op een chocolade rivier. Ook het water van de Altmühl is soms bruin als chocola. Als hij iets hoort vermoed hij Oempaloempa’s in het riet. Een blauwe schicht komt voorbij. Kijk een ijsvogel Fosse!

Huttentocht door Huldreheimen

We maken een huttentocht door Huldreheimen, de voortuin van Jotunheimen. Een gebied waar toeristen voorbij rijden en je eigenlijk alleen maar noren tegenkomt. De dagafstanden zijn er kort waardoor het zeer geschikt is om wandeltochten met kinderen te maken. Fosse is zeven jaar en wil zich wel laten verleiden tot een huttentocht, als ik het maar geen wandeltocht noem. De hutten zijn klein en het landschap ruig op z’n Noors. We zijn er half augustus en de herfst lijkt al te zijn begonnen en daarmee ook de rust. De hele tocht komen we drie mensen tegen…

Kanoën in Dalarna (Zweden)

Bij een groot meer worden we om negen uur ’s morgens afgezet met onze kano. Een laatste zwaai van Edwin en dan staan we alleen aan de oever van het water. Bomen, eilanden en water is alles wat we zien. Het meer is spiegelglad en verdubbeld de hoeveelheid bomen en eilanden nog eens. Wat doen we? Kanoën of eerst koffie? Een eiland aan de overzijde lonkt. We gooien ons hele hebben en houden aan boort: tent, slaapspullen en een ton met eten voor een week. De peddel glijd door het gladde oppervlak. Even later pruttelt de koffie op ons eerste eiland. En zo gaat het de rest van de week ook. Nemen we dit eiland of het volgende? Dat is de belangrijkste vraag.

Fietsen langs de Dunajec in Polen

Fietsen langs de rivier de Dunajec heeft alles in zich om een klassieker voor vakantiefietsers te worden. Je start hoog en hebt dus automatisch een duwtje in de rug. We komen langs witte bergen, stoere kastelen en Unesco werelderfgoed. Steeds vergezeld door de rivier die van wild bruisend steeds bedaarder wordt. En dan eindigen we als toetje ook nog eens bij Krakau, het nieuwe Praag. Waarom komen we hier geen fietsers tegen? Uberhaupt nauwelijks toeristen, afgezien van de Polen die het gebied wel in grote getale bezoeken. En dat begrijpen we.

Fietsen in Schotland in het voorjaar

Van de drukte van Edinburgh rijden we langzaam de wildernis in. Via Fort Wiliam hoppen we over Mull naar Oban, het eindpunt van deze fietstocht. Eerst fietsen we door stadsstraten tussen dubbeldekkers en koffiebarretjes. Dan rijden we over de drukke wegen rond de stad en komen de eerste “hills” in beeld. Het landschap verandert van gezellige groene weides naar ruige hellingen met mekkerende schapen. De weggetjes worden smaller, het landschap woester. Het is begin mei en het is koud. Met capuchon en handschoenen aan zit Fosse op zijn aanhangfiets. Het weer, een belangrijke factor in Schotland, varieert van hagelbuien en harde wind tot zomers zonnig.