Winterwandelen bij de Jungfrau (Zwitserland)

We maken korte winterwandelingen tussen de hoge bergen van het Berner Oberland in de Jungfrau Region, die ook met kleine kinderen te doen zijn. De paden zijn geprepareerd dus sneeuwschoenen zijn niet nodig. En de treintjes en gondels brengen ons overal waar we willen zijn in het Jungfraugebied. ’s Morgens wandelen met kind en slee en dan ’s middags je hart ophalen op de piste.

Sturen is lastig

Een klein treintje ratelt omhoog langs de berg. Het dal van Lauterbrunnen is ver onder ons. Langzaam beginnen de ramen te beslaan en verdwijnt het uitzicht. "Volgende halte Kleine Scheidegg", klinkt er uit de luidspreker. We maken ons klaar voor onze eerste sleetocht. Mutsen en zonnebrillen op, handschoenen aan. Onze sleetjes staan in de trein tussen de vele ski’s. Voorop één sleetje is een zitje gemonteerd. Daar laat Fosse, anderhalf jaar oud, zich gewillig in vastzetten. De slaapzak uit de kinderwagen moet hem warm houden. Zou ie het koud hebben? Tsjaa, geen idee? Zolang hij blijft kraaien zal het wel goed zijn.

We laten de drukte van Kleine Scheidegg achter ons en slaan rechtsaf een wandelpad in. Het geprepareerde sleepad delen we hier met wandelaars en skiërs. Het gaat nauwelijks naar beneden. We lopen en trekken onze sleetjes achterons aan. Vanaf Wengeralp kunnen we glijden. Bij de steile stukken vliegen we naar beneden. Om te remmen stampen we onze hakken in de sneeuw. De sneeuw spuit omhoog en verandert Fosse in een sneeuwman. Hij zet 't op een brullen. Zolang we rustig glijden zit hij glunderend voorop de slee. Sturen is lastig. Met mijn voeten probeer ik de slee de goede kant op te krijgen. Af en toe lijkt de slee een eigen wil te hebben en glijd ik van het pad. In de losse sneeuw sta je gelukkig meteen stil. Onderweg krijg ik steeds meer handigheid. Het laatste stuk gaat tussen de huizen van Wengen door. Vol vertrouwen glijden we naar het hoofdstraatje.

Bergreuzen

Vanuit het dorpscentrum van Wengen nemen we de Männlichenbaan omhoog. De gondel brengt ons in vijf minuten bovenop de rotswand die boven Wengen uit torent. Terwijl beneden in het dorp de zon al bijna achter de berg is verdwenen staan we nu op een zonnige bergrug. Vanaf het station van de gondel nemen we het geprepareerde pad naar links. Een echte top gaan we beklimmen! Hartje winter en midden tussen de grote bergreuzen van het Berner Oberland. De Männlichengipfel (2343 m) is volgens onze beschrijving een halfuurtje wandelen. Dat klinkt ook voor ons goed te doen. Het is windstil en de hemel strak blauw. In de verte is de top al te zien, twee stipjes staan er boven op. Fosse zit nu in de rugdrager. Een sleetje is op deze bergrug minder geschikt. We volgen een flauwe graad. Bij elke stap schoppen we onze bergschoenen in de sneeuw. Langzaam klimmen we richting de witte piramide. Plotseling gilt Fosse in mijn oor: Maaaaaaaaah!. Rechts van ons staat de maan aan de hemel en daar wijst hij nu enthousiast naar. Het laatste stukje naar de top is wat smaller. Toch even goed opletten hier. Nog een paar passen. Dan staan we met z'n drietjes op de top. Blauwe bergen steken boven de wolken uit. Als we ons omdraaien zien we een beroemd plaatje. De Eigernoordwand links voor ons, met daarnaast zijn broertje en zusje Monch en Jungfrau.

Iedereen op een slee

De grote postbus wurmt zich over een klein weggetje naar boven vanaf Grindelwald. Onderweg staan hier en daar sleeers aan de kant van de weg te wachten tot we voorbij rijden. Aan de achterkant is de bus volgeladen met sleetjes. In Busalp houden ze vandaag een sleewedstrijd. Jong en oud staat te wachten bij de start. Een startnummer op de borst. Race sleeën, oude houten krakkemikkige sleetjes en sneeuwfietsen. Wij gaan over een höhenweg richting Bort. Rechts hebben we zicht op de Eiger en in de verte de Mannlichengipfel waar we eerder op stonden. Het is genieten vandaag. De zon schijnt. We hebben alle tijd om rustig aan te doen. Fosse is inmiddels een stukje ouder geworden en wisselt het sleeën en lopen af. Hij klimt nu zelf op de slee als hij geen zin meer heeft. Glijd dan lekker een stukje mee en laat zichzelf regelmatig dramatisch van de slee vallen. Ligt dan plat op z'n buik in de sneeuw. Iedereen, van jong tot oud, die we onderweg tegenkomen trekt een sleetje achter zich aan. Een vrouw op slee komt langs, voortgetrokken door haar hond. Bij het "Rasthysi" staan de strandstoelen en tafeltjes met roodgeblokte kleedjes uitgestald. Boven een vuur hangt een pan met "kesselsuppe". Na een blik op het grauwe mengsel in de pan kiezen we toch maar voor warme chocolademelk. Na de rustpauze komt een flinke helling. Fosse raakt in trance en murmelt op zijn sleetje. Wij trekken hard om hem boven te krijgen. Het laatste stukje tot Berghaus Bort is zo steil dat we allemaal moeten lopen. Deze berghut is modern ingericht zonder in te boeten aan ouderwetse Zwitserse charme. We ploffen neer tussen de skiërs op het terras. Fosse vermaakt zich in de alpine speeltuin voor deur. De wipmurmeltieren steken hier nog net boven de sneeuw uit. Na vijven wordt het stil en blijven we over met de anderen die hier slapen. Bij het openhaardvuur genieten we met z'n drieën van de kaasfondue.

Noch ein mall

Een slingerend sleepad brengt ons direct onder de Eiger noordwand. Als de wolken optrekken zien we opeens de enorme wand naast ons. Eén grote massieve rotspartij. Je kunt de wand bijna aanraken. Met onze hoofden in onze nek kunnen we de top zien. Een onneembaar fort van rots en ijs. We speuren de wand af naar station Eigergletsjer. Ergens in de wand moeten grote ramen zijn van het meest vreemde station ter wereld dat midden in een bergwand ligt. Vanuit Kleine Scheidegg gaan we nu richting Grindelwald. Na de drukte van het skigebied hebben we de berg voor ons zelf. De sneeuw kraakt onder onze voeten als we afzetten voor een volgend hellinkje. Soepel zeilen we naar beneden en ronden we de bochten. In Alpiglen glijden we het perron op en zijn nog net op tijd voor de trein naar boven. "Noch ein mall", vraagt de conducteur. We moeten helaas weer verder. Vandaag maken we de oversteek door het skigebied van ons eerste naar ons tweede overnachtingsadres.

Geblinddoekt

"Fantastischen Ausblicke auf Eiger, Mönch und Jungfrau auf sonnigen Höhen” beloofde het gidsje. Mmmm… Om me heen zie ik niets dan wit. Geblinddoekt lopen we over een panoramaweg. Een paar jaar geleden liepen we hier hoogzomer inderdaad met een geweldig uitzicht. Vandaag lopen we echter door een compleet witte wereld. Ik zie niet meer dan de persoon voor me. Naast me is nog net het spoorbaantje te zien dat van Mürren naar Grutschalp gaat. Om het kwartier komt er een treintje voorbij tuffen. Hoe hebben ze die wagonnetjes hier ooit gekregen vragen we ons af. Het treinbaantje ligt hoog op de berg en staat niet in verbinding met de rest van het spoor. Ruim honderd jaar geleden bracht dit treintje de eerste bergtoeristen. Het pad volgt het spoor en heeft nauwelijks hoogteverschil. In Winteregg kiezen we voor de treinreis terug, het laatste deel tot Grutschalp zal wel net zo wit zijn. 's Middags nemen we vanuit Mürren de gondel naar de Schilthorn (2971 m). Eerst zweven we door een witte wereld. Dan voorzichtige vlagen blauw en nog iets later zijn we ineens boven de wolken uit. Nu zien we ook weer de bekende drie boven de wolkenzee uitsteken. Vanuit de gondel stappen we in nog zo'n wonderbaarlijk bouwwerk in de bergen. Het restaurant “Piz Gloria” draait langzaam rond. In eerste instantie lijken de bergen juist te draaien, maar terwijl ik mijn apfelstrudel eet merk ik dat eigenlijk de vloer onder me beweegt. Een lammergier cirkelt rond de top. Hij komt zo dichtbij dat het lijkt of je hem kunt raken. In een uur hebben we het hele panorama gezien zonder ook maar één stap te zetten. We klikken onze ski's vast en storten ons, net als James Bond ooit deed op deze helling, op de zwarte piste naar benden.

Sonnenberg

Het sneeuwt al de hele dag. Er is al zeker twintig centimeter gevallen. De wolken hangen om de bergen. Vanuit de Almendhubelbahn zie ik nog hele stukken berg aan de overkant. Boven op de Almednhubel gaat het eerst een stuk door het bos. Dikke pakken sneeuw liggen op de dennenbomen. De takken buigen ver door. Een echt kerstkaartgevoel. Dan een komvormig dal, het Blumental. In de zomer waarschijnlijk een groene oase, gezien de naam. Nu is het één grote witte wereld. Een paar schimmen ploeteren voort. Beneden ons ligt de Sonnenberg hut. Ook al zo'n weinig toepasselijke naam. De zon laat zich hier vandaag niet zien. We ploegen door de verse sneeuw. Fosse is een soort sneeuwschuiver op zijn slee. Hij wijst naar het café in de verte. Ja, daar gaan we heen. De huttenwaard is met zijn eigen gevecht tegen de sneeuw bezig. Met twee sneeuwscheppen tegelijk gaat hij de sneeuw te lijf. Het is hard werken om zijn terras sneeuwvrij te houden. Binnen is het lekker warm. Mutsen, sjaal, handschoenen en jas kunnen even uit. Een paar sleeërs komen joelend voorbij. Na de warme chocolademelk gaan we weer verder naar beneden. Fosse dolt in de sneeuw alsof hij nooit anders heeft gedaan. Hij maakt een spoor door de verse sneeuw. De sneeuw komt inmiddels tot aan zijn buik. Tussen wat hutjes door komt Mürren in zicht. Nog een flink stuk onder ons ligt het dorp als een knusse verzameling huisjes tegen de berg geplakt. Aan de overkant de flanken van de Jungfrau. We schuiven voorzichtig over het steile paadje naar beneden. Het beieren van de kerkklok komt ons vanaf beneden tegemoet. Rustig gaan we op het sleetje zitten. Niet om naar beneden te glijden. We hebben alle tijd om nog even deze witte wereld te bekijken.

Algemeen

Alle wandelingen die zijn beschreven zijn kort, zodat ze goed te doen zijn met kinderen en waardoor het mogelijk is om dezelfde dag ook nog te skiën. De wandelingen gaan over geprepareerde paden waardoor in principe geen sneeuwschoenen nodig zijn. Op de skikaart van de Jungfrauregio staan alle geprepareerde wandel- en sleepaden aangegeven. Ze worden over het algemeen aangegeven met paarse paaltjes. Bovenstaande tochten werden over meerdere vakanties gemaakt. Doordat het een groot skigebied is kost het reizen soms veel tijd. Je kunt dit oplossen door op meerdere plekken te overnachten. Wengen is het meest centrale dorpje in het gebied en is net als Mürren geheel autovrij. In Grindelwald zijn in het Busalpgebied veel morgelijkheden om te wandelen en te sleeën. Berghaus Bort is hier een ideaal uitgangspunt (zowel voor wandelaars als skiërs). Sleetjes kun je overal in het skigebied huren.

Mogelijke tochten

Wandelen en sleeën van Busalp (1800 m) naar Bort (1570 m), ca. 2 uur.

Sleeën van Kleine Scheidegg (2061 m) naar Wengen (1274 m).

Sleeën van Kleine Scheidegg (2061 m) naar Alpiglen en eventueel verder tot Grindelwald.

Wandelen van topstation Männlichenbahn naar Männlichengipfel (2343 m), zelfde weg op en neer, ca. 1 uur.

Wandelen van Mürren (1650 m) naar Winteregg (1578 m), en eventueel verder tot Grutschalp (1486 m). Eerste deel is ca. 1,5 uur.

Wandelen van Mürren (1650 m) naar Gimmelwald (1400 m).

Wandelen en sleeën van Almendhubel (1912 m) naar Mürren (1650 m).