Huttentocht door Huldreheimen

We maken een huttentocht door Huldreheimen, de voortuin van Jotunheimen. Een gebied waar toeristen voorbij rijden en je eigenlijk alleen maar noren tegenkomt. De dagafstanden zijn er kort waardoor het zeer geschikt is om wandeltochten met kinderen te maken. Fosse is zeven jaar en wil zich wel laten verleiden tot een huttentocht, als ik het maar geen wandeltocht noem. De hutten zijn klein en het landschap ruig op z’n Noors. We zijn er half augustus en de herfst lijkt al te zijn begonnen en daarmee ook de rust. De hele tocht komen we drie mensen tegen…

We lopen door de jungle en worden omgeven door wilde beesten. Overal om ons heen zit wild. Ze komen op ons af en willen ons bijten. Opeten misschien? Deze Noord Europese jungle bestaat uit berkenbossen, jeneverbessen en muggen. Veel muggen. We lopen met de capuchon van onze regenjas omhoog om de muggen buitenboord te houden, terwijl het helemaal niet regent. Pauze houden is geen optie. Er zitten meteen twintig muggen op je! Doorlopen is het motto! Na een tijdje zijn we toch echt toe aan rust en duiken we uit wanhoop met z’n drieën in de tweepersoons bivakzak. We zitten als worsten in het rode plastic en eten een stroopwafel. Het is mugvrij, maar wel erg benauwd.

Na de jungle komt de zomp! Veentjes, drassig gras en riviertjes, we zien het verschil niet meer. Het begint ook nog eens te regenen. De regen jaagt de muggen weg, maar het water komt langzaam de schoenen in. Eerst hoppen we nog van steen tot steen, maar al snel baggeren we dwars door het water dat als een rivier onder ons stroomt. Ondanks regenbroeken en jassen worden we langzaam steeds natter. Waar blijft die hut nou?

Dan is daar opeens een klein huisje. De sleutel gaat in het slot en alle natte zooi uit. Snel maken we de kachel aan. Het duurt zeker een uur voor het echt lekker warm is. Dan is de hut al snel ons huis. Skriurusten is een gezellige hut met een klein woonkamertje en twee slaapkamertjes. Door het raam hebben we uitzicht op het dal van de Vinstra.

We spelen spelletjes, lezen de fjell og fidde en loeren naar buiten om te zien of er nog iemand aankomt.

Als echte Nederlanders hebben we ons eigen eten meegenomen. In elke hut is voorraad aanwezig, maar het blikvoer is volgens de Noren die we tegenkomen net hondenvoer. Wij hebben onze eigen poeders en droogvoer mee en genieten van tortellini en apple crumble.

Rond de kachel hangen regenjassen en broeken te drogen. In mijn ijver om de schoenen van Fosse droog te krijgen laat ik ze aanbakken op de kachel. De zool is half weggesmolten! Gelukkig kan Fosse er nog op lopen… We herinneren ons opeens een tip van een paar Noorse dames uit de vorige hut. Noren houden hun voeten droog met plasticzakken om hun sokken. Met een halve zool en plasticzakken in de schoenen loopt Fosse verder.

We laten het weidse uitzicht op het Vinstra dal en daarachter de besneeuwde bergen van Jotunheimen achterons. We klimmen langs de flank van de Nordre Langstua over stenen platen die spiegelglad zijn. Fosse tut onderweg. Vandaag is daar ook tijd genoeg voor. Elke steenman krijgt van hem een nieuwe steen erbovenop. Hij bekijkt poep die we tegen komen. Mmm, misschien van een eland Mam! Rust nu en dan uit op een steen en leest de bordjes die we onderweg tegen komen. Hij is in zijn sas als we een stuk van een gewei vinden. Die ga ik laten zien op school! We schrikken elke keer weer als de Fjellrypa (een vogel met witte vleugels) plotseling voor ons wegvliegt.

De laatste dag is de spannendste. Volgens de kaart is het vier uur lopen. Met de ervaring van de afgelopen dagen gaan we daar misschien wel negen uur over doen… Het weer is slecht. De wolken hangen laag en het waait hard. Alleen al het tripje naar het toilethok is geen pretje. Brrrr, koud! We bereiden Fosse voor dat het een lange dag gaat worden en dat we vandaag niet teveel kunnen treuzelen. Ook al zijn de dagafstanden hier kort, het blijven serieuze wandelingen door een verlaten gebied. Tussen de hutten is niets en niemand. We gaan op pad met in ons achterhoofd dat we altijd na een half uur kunnen omkeren. Al snel lopen we met muts en handschoenen aan.

We dwalen over ruggen en dalen met steeds in het dal een spannende rivieroversteek. Het water staat hoog en de stapstenen die normaal boven water uitsteken liggen nu ergens onder de stroom verstopt. Soms kunnen we met moeite een goede oversteekplek vinden. Fosse neemt grote stappen, maar toch loopt het water nu van boven de plasticzakken in…

Het tempo ligt een stuk hoger dan de afgelopen dagen Fosse stapt dapper achter me aan. Urenlang praat hij over boten en vliegtuigen die hij later gaat bouwen. Samen bedenken we alles wat er aan boord moet zijn. Straks in de hut gaan we die tekenen, hè Mam! Ook nu kruipen we voor een pauze in de bivakzak. Niet tegen de muggen, maar tegen de kou dit keer. Al jaren dragen we die bivakzak mee voor noodgevallen, nu bewijst hij twee keer zijn nut. De wind blaast hard over de fjell en zo zitten we een beetje uit de wind. De hartkeks met worst en een stuk chocola geven ons nieuwe energie. Na het zitten zijn we toch koud geworden en moeten we flink stampen en zwaaien om weer warm te worden. Nog een klein stukje en dan zijn we weer in het bos. In het befaamde muggenbos is nu geen mug te bekennen. Wat een opluchting om uit die wind te zijn. Langzaam komen we op bekend terrein. We hebben het gehaald!

Informatie

Via de Jotunheimsvegen (http://www.jotunheimvegen.no/) reden we naar Storhøliseter. Via een kleine tolweg kun je tot aan de hut met de auto rijden. Op de heen en terugweg sliepen we in Storhøliseter, een DNT-hut op een oude boerderij. Alle hutten zijn zelfbedieningshutten die je kunt openen met de DNT-sleutel. Meer informatie over de Noorse hutten vindt je op http://www.turistforeningen.no/ en http://ut.no/. Met name die laatste site is heel handig voor het plannen van tochten in Noorwegen.

Storhøliseter – Skriurusten, 14 km

Skriurusten – Storkvelvbu, 7 km

Storkvelvbu – Storhøliseter, 15 km