Fietsen langs de Dunajec in Polen

Fietsen langs de rivier de Dunajec heeft alles in zich om een klassieker voor vakantiefietsers te worden. Je start hoog en hebt dus automatisch een duwtje in de rug. We komen langs witte bergen, stoere kastelen en Unesco werelderfgoed. Steeds vergezeld door de rivier die van wild bruisend steeds bedaarder wordt. En dan eindigen we als toetje ook nog eens bij Krakau, het nieuwe Praag. Waarom komen we hier geen fietsers tegen? Uberhaupt nauwelijks toeristen, afgezien van de Polen die het gebied wel in grote getale bezoeken. En dat begrijpen we.

Wandelen in het Pieninski Nationalpark (Polen)

Met bungelende benen zoeven we hoog over de rivier in de stoeltjeslift. We nemen de lift omhoog vanuit Szczawnica. Boven komen de witte pieken van de Tatra in zicht, voor de rest groene heuvels aan alle kanten. De rivier de Dunajec ligt ergens in de diepte onder ons. Het kleine skigebiedje is nu een zomerrodelbaan. Dolle pret! Joanne en Fosse gaan voorop. Je hoeft niet te remmen hoor roepen ze achterom naar mij. Als ik even later in het kleine karretje over de baan sjees, trek ik bij de eerste bocht al aan de hendel om te remmen.

Fietsen door de Baltische Staten

‘We redden het niet’, zucht Joanne achter me. ‘Kom op, even doorzetten’, spoor ik haar aan. Ondertussen spoken er allemaal doemscenario’s door mijn hoofd. We halen het nooit, maalt het ook door mijn hoofd bij elke omwenteling van mijn wielen. Net buiten Gdansk fietsen we. Wind tegen, een lekke band en al twee keer fout gereden. Op zich geen drama, maar morgen gaat ons Russische visum in. En die grens lijkt maar niet dichterbij te komen.

Thuis op de bank leek het zo makkelijk. ‘Die vijf centimeter tot de grens fietsen we makkelijk in drie dagen’, riep Joanne, dromend boven de Bosatlas. De groene, bruine en blauwe vlekken beloofden aparte natuurfenomenen, verlaten landschappen en nieuwe steden in een rits onbekende landen. We stippelden onze route uit van de wandelde duinen in de buurt van Slupsk in Polen, over een eindeloze landtong in Kaliningrad (Rusland) en langs kronkelende rivieren in de Baltische Staten. Daarna de Finse Golf over en verder over de duizenden eilanden van Åland naar Stockholm.

Al kilometers lang tikt ons hart een slagje harder, niet omdat we zo hard fietsen, maar vanwege het vooruitzicht wat komen gaat. Een grens is altijd spannend, maar een Russische helemaal. Het zal de eerste grens van vele worden. Een roodwitte slagboom, een wachthuisje en een ijsberende grenswachter. We zijn er! Zwaaiend met onze paspoorten komen we aanfietsen. De grenswachter blijft echter stuurs voor zich uit kijken. Hij weigert naar het visum in ons paspoort te kijken en wuift ons weg. Wat nu? Gelukkig biedt een bus redding. We mogen met fiets en al instappen en rijden nu soepel de grens over. Waarom deden ze nou zo moeilijk? Even later begrijpen we het probleem. In ons paspoort staat een mooie stempel van een busje. Ze hebben vast niet zo’n stempel van een fietsje.